Het is nu driëentwintig September, in dit is voor mij de eerste mogelijkheid iets te schrijven over mijn belevenissen hier. Kan je nagaan hoe druk ik het heb.
Het was negen September half tien ’s morgens toen ik met mijn moeder en mijn broertje eindelijk een parekeergarage vond die bij schiphol hoorde. We pakten mijn veel te zwaare koffers en loodste ze gehaast naar de incheckbalie van Uguuh..easy jet. Toe ik mijn ticket had waarvoor het eindeloos gezocht inchecknummer natuurlijk helemaal niet nodig bleek, voegde zich bij ons mijn oom, grootmoeder en dierbaare vriend. Samen dronken wij noch een laatste kopje koffie, Da Egberts laatste avonddronk. Na een emotioneel afscheid, want dat was het, kozen ik en mijn mede geselcteerde, Bart het luchtruim. Na een vliegreis van drieënvijftig minuten kwamen wij aan op Luton Airport. Vandaar namen wij de bus, die verdmmm net zoveel koste als het vliegticket van Amsterdam naar Luton, naar Heathrow airport waar wij werden opgewacht door een joelende regenboogkleurige menigte. De heele werelkd op een vleigveld, zeer frapant. Niet te verstaan, maar zeer frapant. Om drie uur vertrok de Atlantic bus naar het college.
Toen wij dan eindelijk Petrus groeten en binnentraden schoten woorden te kort, vooral door het gejoel van tweehonderd uitgelaten studenten die ons al een half uur stonden op te wachten. Een voor een werden wij naar buiten geroepen onder een oorverdovend applaus. Buiten was het chaos. Om zes uur kwamen wij aan en om twaalf minuten over zeven had ik mijn bagage dan eindelijk terug gevonden, uiteraard met hulp van mijn tweedejaars kamergenoot Josh uit Texas die er vorig jaar twee en een half uur zoek mee was.
Eindelijk aangekomen op mijn nieuwe kamer viel ik direct in slaap. Om acht uur werd ik wakker gemaakt om naamspelletjes te gaan spelen, daar had ik natuurlijk geen woorden voor, Ik was doodop. Maargoed, we houden de moed erin, want zoals Josh zegt:” Moe kan je altijd nog zijn, en zul je ook altijd zijn deze twee jaar” Ik heet Gideon en ik kom uit Nederland. Zo gingen we de rij af en aan het eind van de avond... kon ik me niets meer herrineren. Ik sliep heerlijk die nacht.
De volgende dag werdt ik wakker in wat mijn noemt de induction period. Naast mij werdt Josh wakker en tegenover mij Stian uit Noorwegen. Mijn vierde kamergenoot Kithinji uit Kenia was voor vier dagen zeilen ergens op de Atlantische oceaan. Die dag werden wij rondgeleid door het college en haar bijgebouwen en gaf de principal, Malcom McKenzie, ons een speech. De dagen die volgden waren een droom. We vlogen van de ene toren naar de andere kasteelmuur, werden door het Artscenter geleid, kregen een inleiding in onze vakken, leerden een heele hoop mensen kennen. ( Een advies: onthoud namen, spreek talen, kennis is macht in deze) Aan het eind van deze eerste uitputtende week gingen wij met alle eerste jaars op kamp. Een prima gelegenheid om elkander wat beter te leren kennen. We speelden spelletjes, zongen liedern (ja, ik ook) en maakten wandelingen. Klinkt mischien niet zo spannend, maar het was geweldig. Terug gekomen van kamp, gedouched, geslapen, gedouched, een was gedraaid en gedouched, begon het echte leven. Dit leven bestaat uit: opstaan, eten (warm), opstaan voor mensern die niet warm eten ’s ochtends (ik), deel een van je acedemische programma volgen, koffie, deel twee van je acedemische programma volgen, eten (warm, voor mij sla), je service activities volgen, eten (ja hoor... voor de derde maal warm), huiswerk maken, socialisen en dan slapen. De lessen nemen dus maar een beperkt gedeelte van je tijd in. Wat zijn de service activities dan? Elke leerling moet voor de twee jaar dat hij op Atlantic College verblijft een service kiezen. Er zijn negen services, en uit die negen heb ik ILB (inshore lifeboats) gekozen. Dit omdat dit iets is dat je voor een keer in je leven doet, je de zee op gaat, je mensen red en je een vaar- en first-aid brefet krijgt.
Ik ben hier nu bijna drie weken en natuurlijk mis ik mijn vrienden en familie, maar alles hier doet mij vergeten.
Atlantic Colege is een wonderbaarlijke beleving, het brengt het beste in mensen boven. Hier maak je vrienden en vriendinnen door je voor te stellen, hier zit je s’avonds aan de rand van de kliffen marshmallows te roosteren, hier is het geweldig om te mogen leren en zijn.
© 23 09 2003 Gideon van Dijk