“Vijf en zes vwo in het buitenland?” Deze vraag stelde mijn oom mij vorig jaar. Half vijf was het, we zaten met mijn nichtje in de speeltuin toen hij mij vertelde over het UWC:
“Lang lang geleden, was er in Engeland een hele speciale man genaamd Kurt Hahn. Deze man had een hart voor kinderen en zag dat sommigen van hen niet het onderwijs kregen dat zij verlangden of verdienden. Om hen dit te geven schiep hij het UWC. Kurt Hahn stelde zich hierbij een school voor waar leerlingen in de leeftijd van 16 tot 18 jaar afkomstig uit alle hoeken van de wereld, zonder onderscheid van ras, geloof, nationaliteit, cultuur, sociale achtergrond of taal, samen werkten aan "international understanding". Door samen te leven en te werken zouden zij een belangrijke bijdrage leveren aan het ontwikkelen en uitdragen van daadwerkelijk begrip en respect voor elkaar. Daarnaast zouden zij zich dienstbaar stellen aan de medemens, niet alleen door het volgen van een lesprogramma, maar ook door concrete activiteiten ten dienste van de gemeenschap.
De eerste school, Atlantic College, werd in 1962 opgericht met 56 scholieren en ontwikkelde zich voorspoedig. Hier zouden de komende eeuw grote mensen gaan studeren. En Kurt Hahn gaf hen de kans dat te worden. Het was niet zijn bedoeling de leerling iets te moeten leren, nee, de leerling moest iets willen leren. Uit alle landen stroomden scholieren toe en al snel bleek dat het Kasteel veel te klein was voor al deze leergrage zielen. Daarom liet de in 1967 aangestelde voorzitter van het Atlantic college. Lord Mountbatten het internationale karakter van het Uwc vergroten. Zo ontstond de United World College Beweging die in de visie van Lord Mountbatten en Kurt Hahn meerdere colleges in de wereld zou moeten omvatten. In 1971 werd UWC uitgebreid met een tweede college: het United World College of South East Asia in Singapore. Twee jaar daarvoor, in 1969, was de toenmalige premier van Canada en winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, Lester Pearson enthousiast gemaakt voor de idealen en doelstellingen van de United World Colleges. In 1974 werd het derde college, Lester B. Pearson United World College of the Pacific op Vancouver Island, opgericht als eerbetoon aan een bevlogen staatsman. In 1978 werd Lord Mountbatten als voorzitter van de United World Colleges opgevolgd door Prins Charles. Gedurende zijn voorzitterschap werden vijf nieuwe scholen aan UWC toegevoegd. Zo werd in 1981 Waterford KaHmlaba College in Swaziland het vierde United World College. Een jaar later, in 1982, werden Armand Hammer United World College of the American West in New Mexico en United World College of the Adriatic in Duino geopend. In 1992 werd het achtste United World College in Hong Kong geopend, de Li Po Chun United World College of Hong Kong. In 1995 werd het Red Cross Nordic United World College toegevoegd aan de UWC familie. In 1997 opende het Mahindra United World College of India haar deuren voor de eerste lichting UWC studenten.
Nu zijn er in de hele wereld elf United World Colleges. Zij zijn de enige onderwijsinstellingen in de wereld die zijn opgericht om jongeren te laten ervaren hoe verschillen tussen culturen, godsdiensten, en nationaliteiten overbrugd kunnen worden.
Ieder jaar gaan daar ongeveer tien leerlingen uit Nederland naar toe om, samen met leerlingen uit zo'n 80 tot 100 andere landen, de laatste twee jaar van hun VWO af te maken. Door met elkaar te leren en samen te wonen groeit begrip voor elkaars achtergrond. Naast een stevig onderwijs- programma wordt er veel tijd besteed aan bijzondere activiteiten, zoals reddingswerk, vluchtelingenhulp, milieubescherming, sport en kunst.”
Dit was het dat mijn oom daar vertelde om half vijf op een bankje midden in Amsterdam.
“Dat klink als een sprookje oom” zei ik. “Het lijkt me niet dat zo iets echt bestaat, toch?”.Mijn oom lachte en vertelde mij dat dit geen sprookje was, het was de werkelijkheid, een kasteel in Wales, een landhuis in Italië, een tempel in India en nog veel meer. Nou, wat doe je dan. Ik zat daar zo, bij mijzelf te fantaseren, en zag me al over kasteelmuren rennen. Alleen... “Oom, wie mag daar dan allemaal op school zitten ?” “Iedereen die wil jonge, elk jaar worden er over al ter wereld selecties gehouden om nieuwe leerlingen te werven en te financieren.” “Financieren oom?” “Ja, als je geselecteerd bent garandeert dat jou een beurs voor die twee jaar op zo’n college.” “Ook in Nederland oom” “Ja jonge, ook in Nederland, en zo zat ik te denken dat jij die selectie wel zal willen doen he?” “Ja, ik wil die selectie wel doen.” zei ik.
En dat was dat, wij bestelde de formulieren, ik vulde ze in, gewetensvragen, essays. Liet mijn moeder en school de rest invullen en stuurde ze op. Al snel kreeg ik een brief toegestuurd met daarin de mededeling dat alles was aangekomen en dat het selectiecomité zich de komende weken over de formulieren zou buigen om de eerste selectie te realiseren, wel was er voor de uitslag nog een informatiedag. De informatiedag bestond uit allemaal kraampjes waar alle colleges werden vertegenwoordigd. Zo kreeg ik een goed beeld van alle colleges. Voor mij was de keuze echter al gemaakt.
Ik ging naar Hahn, naar Wales, naar het kasteel. De tweede brief bereikte mij twee weken later. Ik was door de eerste selectie heen gekomen, mijn formulieren en geweten waren goedgekeurd. De volgende selectie zou in Utrecht plaatsvinden. De dag van de selectie ging ik naar Utrecht, waar ik terechtkwam in een hele zaal vol mensen, de eerste selectie was toch al geweest, hoe kunnen er nou nog zo veel mensen over zijn, jesus! Maar goed, we houden de moet erin, even opletten, een groepsopdracht? Jazeker, we moesten in groepen van zes een opdracht uitvoeren. Deze duurde de hele dag en betrof het uitbeelden en vertegenwoordigen van een continent. Ik had Zuid-Europa. De activiteiten werden wel onderbroken door een persoonlijk gesprek met een selectiecomité. Aan het eind van de dag moest elk groepje zijn continent presenteren. Alles met alles was het zeer geslaagd, ik denk dat niemand met een slecht gevoel naar huis ging.
Weer een brief, nu toch stukken spannender. Ik stond met een vriend op een parkeerterrein buiten Strassbourg terug rijdend van een zeer geslaagde vakantie toen mijn moeder mij opbelde. Of ze hem voor mij zou openmaken en voorlezen. Waarom ook niet dacht ik. De brief werd geopend en er werd gegrinnikt. Ik was weer door de selectie gekomen, alles kwam nu wel erg dichtbij.
Al spoedig zou ik de prinses mogen kussen, het was toch echt een sprookje, de laatste doornstruik. Deze bevond zich wederom in Utrecht.
Weer naar Utrecht voor een persoonlijk gesprek met het eindselectiecomité van twintig minuten, twintig minuten voor twee jaar, oei. Maar goed het was een leuk gesprek, ik heb mij geen moment oncomfortabel gevoeld.
Twee April, halftien, de telefoon gaat, “Ja meneer, ja nou fantastisch!”
SMAK BABY. En ik werd wakker, naar Wales.
Negen september is het dan zo ver. Mijn ticket brand onder mijn kussen. Ik heb net een brief gekregen van de dorm waar ik in woon. Ik slaap op een kamer met een Noor, een Keniaan een een Amerikaan.
© 08 09 2003 Gideon van Dijk